Lichtheid, hoop en energie

Geschreven door Evelien Peelen op 28 juni 2012. Geplaatst in Nieuws

door: Inge Kramp, www.ikbeninge.com

Ik doe een coachingsopleiding. Niet eens zozeer omdat ik coach wil worden, maar meer te ontwikkelen. Om te groeien. Om beter met mezelf om te leren gaan. Misschien zelfs om een stukje gelukkiger te worden…… Waar ik geen rekening mee heb gehouden is dat ik tijdens deze ontdekkingsreis ook mínder grappige kanten van mezelf zou kunnen tegenkomen. Maar die ontmoet ik wel. Knap lastig vind ik dat. Rete irritant. En ontzettend confronterend.

In plaats van me beter voelen, voel ik me alleen maar slechter. Onzeker. Labiel. Zwak. Ik vraag me af wie ik ben. Waar mijn stoere zelfverzekerde ik gebleven is. Ben ik die ik opeens niet meer? Of ben ik die ik misschien wel nooit geweest? Shit zeg. Wat is dit allemaal? Hoe moet ik in godsnaam omgaan met deze kwetsbaarheid? Waar is mijn kracht gebleven? Hoe doe ik dit? Hoe doet een ander dit?

Ik ben in de war en het lukt me niet er zelf uit te komen. Ik besluit hulp te zoeken. Via het Orbis-netwerk (het instituut waar ik mijn opleiding volg) vind ik de IK-company van Evelien. Mooie naam. I K… mijn initialen. Het ik. Precies waar ik nu zo veel mee bezig ben. De woorden op haar site spreken me aan. Het gaat over eigen verantwoordelijkheid. Over jezelf zijn. Over bewust worden en veranderen.

Als ik Evelien een bericht stuur, belt ze direct terug. Ze gaat morgenavond op vakantie, maar ik mag ’s middags nog langskomen. Anders moet ik zo lang wachten, voegt ze er aan toe. Wauw. Wat lief. Ik voel me meteen welkom en heb zin in onze ontmoeting.

Evelien staat me buiten op te wachten als ik aan kom lopen. Een mooie vrouw met blonde haren en felrood gestifte lippen. Krachtig, warm en met een hele fijne energie. Met een pot thee tussen ons in gaan we zitten. Ze legt me uit hoe ze werkt en vraagt wat ze voor me kan doen. Terwijl we praten vergeet ik dat ik gecoacht word. Het gesprek gaat als vanzelf: ik ben op mijn gemak en het voelt vertrouwd. Geen diep gegraaf in mijn verleden. Geen betweterige psychologenpraatjes. Geen zweverig gelul. Nee, niets van dat alles.

Ze luistert, spiegelt, complimenteert, confronteert en vertelt ook over haar eigen ervaringen. De herkenning doet me goed. Ik ben niet alleen. Ik ben niet gek. En ik kan heus groeien. Ze geeft me hoop. Laat me zien waar mijn kwaliteiten liggen, dat ik dankbaar mag zijn, dat het leven nou eenmaal ups en downs kent. Ik merk dat het me goed doet. Dat zij me goed doet. Met haar warmte, haar positiviteit en haar directheid.

Na een stevige knuffel en met een paar concrete opdrachten loop ik anderhalf uur later de deur uit. Ik heb zin om te huppelen. Voel een fijne kriebel in mijn buik. Hoor de vogels fluiten en zie de bloemen bloeien. Het is alsof ik tien keer meer energie heb dan twee uur geleden. Als een kind zo blij en vol vertrouwen loop ik richting station. Ik hoef het niet alleen te doen. Ik mag hulp vragen, praten, leunen en sparren. Alsof er een last van mijn schouders valt.

Dankjewel Evelien. Voor lichtheid, hoop en energie.